Kameraman Halil Kahraman: İnsanların çaresizliğini görmek bizi çok üzdü

Röportaj: Eda Harmanda

Depremin vurduğu illerde hayat normale dönmeye başlasa da, acısı ve etkileri uzun yıllar hafızalardan silinmeyecek. Aynı şekilde hafızalarımızdan silinmeyecekler arasında arama kurtarma ekiplerinin cansiperane çalışmaları, sağlık görevlilerinin fedakârlığı, bölgeye akın akın gelen yardımseverler özverisi şeklinde sıralayabiliriz. Ancak bir de görünmez kahramanları var bu felaketin; yaşanan yıkımı dünyaya duyuran gazeteciler. Onlar da tıpkı diğer görevliler gibi gönüllülük esasına dayalı olarak bölgede yaşanan felaketin boyutlarını insanlığa aktarıyorlar. CNN Türk kameramanı Halil Kahraman, soyadı gibi yüzlerce kahraman gazeteciden sadece birisi. Kendisiyle söyleşimizi her ne kadar sanal ortamda yapmış olsak da, “Bu deprem dünya tarihinde bir ilk” şeklindeki yaklaşımı aslında hem felaketin boyutlarını hem de Halil Kahraman’ın düşüncelerini özetliyor. İşte Kahraman’ın tanıklığını aktardığı deprem bölgesi söyleşimiz.

Kendinizden bahseder misiniz?

1991 Şanlıurfa doğumluyum. İlk, orta ve lise öğrenimimi Şanlıurfa’da tamamladım. Ardından Fırat Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo, Televizyon ve Sinema bölümünden mezun oldum.

Mesleğe nerede başladınız?
Üniversitede okurken Aydın Doğan Genç İletişimciler Yarışmasına katıldım ve TV haber dalında birinci oldum. Ardından CNN Türk’te staj kazandım. Stajdan sonra da okulum bitince CNN Türk’te iş imkânı buldum. 2015 yılından beri de çalışmaya devam ediyorum.

Neden kameramanlığı seçtiniz?

Kameramanlık alanını özellikle seçmedim. Bir yere gelmek için bir yerden başlamak gerektiğini savunanlardanım. Dolayısıyla CNN Türk’te kameraman pozisyonunda boşluk vardı ve ben de oradan başladım.

Peki ne yapmayı düşünüyorsunuz?

Bundan sonra birkaç sene de muhabirlik yapma hedefim var. Ardından da bir üniversitede akademisyen olmayı planlıyorum. Bakalım hayat neler getirecek.  

Yüzyılın felaketinde görev aldınız, kaç il dolaştınız?

Deprem olduğunda Ankara’daydım. Duyar duymaz birim şefimizi aradım ve ardından İstanbul’a geçtim. Oradan da bölgeye geldik ekip arkadaşlarımla. Önce Adıyaman sonra Kahramanmaraş’a geçtim. Daha sonra Gaziantep, Malatya ve memleketim Şanlıurfa’da görev yaptım.

Ağır şartlar altında görevinizi yaptınız, sizi en çok zorlayan durum ne oldu?

Bizi zorlayan öncelikle telefon şebekelerinin çökmesiydi. Çünkü internet yoksa, telefon yoksa hiçbir şey yapamayız. İlk üç dört gün bu problemi çokça yaşadık. İnternet çekmediği için yayın yapmakta, dolayısıyla bölgeyi anlatmakta oldukça sıkıntılar yaşadık. İkincisi tabii ki elektriklerin olmaması. Bataryalarımızı şarj etmekte zorluk çektik. Çünkü kentte elektrik yoktu.

Bu problemi nasıl çözüyordunuz?

Her gece işimiz bitince elektrik olan en yakın şehre geçip malzemelerimizi şarj edip deprem bölgesine dönüyorduk. Tabii ilk günler hava durumu da bizi oldukça zorladı. Özellikle akşam saatlerinde hava eksi on derecelere kadar düşüyordu. Soğukta yayın yapmak da oldukça güç bir durum.

Bölgeyle ilgili düşünceniz nedir?

Genel olarak bölgedeki durum çok etkileyiciydi. Zira bu büyüklükte bir deprem dünya tarihinde ilk defa oluyor. 11 il yüzlerce ilçe ve köy komple yıkılmış durumdaydı. Bu manzaraları ne savaş bölgelerinde ne de başka bir afet bölgesinde asla görmemiştik.

Sizi en çok etkileyen, aklınıza kazınan kare hangisiydi?

Elbette beni etkileyen tek bir şey yoktu. Birden çok etkileyici olay yaşıyorduk, bu anlardan bir tanesi beni çok etkilemişti. Enkazdan çıkarılan bir yaşlı adamın ellerini havaya açarak Allah’a şükretmesine tanıklık etmiştim. Bu etkileyiciydi. Bir de üzücü olan durumlar vardı tabii. Bölgede tesadüfen denk geldiğim bir depremzede tüm ailesini kaybetmişti. Sadece kendisi kalmıştı. Bu da bizi derinden üzen anlardan bir tanesiydi.

Oradaki durum şu anda nasıl? En çok neye ihtiyaç duyuluyor?

Bölgedeki durum içler acısı. Az önce de belirttiğim gibi çok büyük bir yıkım var. Ve çok geniş alana yayılan bir yıkım. Dolayısıyla etkilenen çok insan var. Ayrıca barınma ve yiyecek ihtiyacı karşılamasında yetersizlikler oluyor. Hijyen çok büyük problem. Portatif tuvalet ve duşlar yetersiz kaldığı için ve düzenli temizlenmediği için enfeksiyon hastalıklarına yol açıyor. Hijyen, gıda ve barınma büyük sorunların başında geliyor.

Bilimsel uyarılara rağmen çadır kentlerin uğradığı felaket hakkındaki görüşleriniz nedir?

Bilimden maalesef uzak bir ülkeyiz. Başımıza bir olay gelince birkaç hafta tartışıp yine unutuyoruz. Sonra tekrar olduğunda aynı şeyleri tekrarlıyoruz. Bilime kesinlikle kulak verilmesi ve ciddi tedbirlerin alınması şart. Aksi takdirde bu tarz üzücü durumları başka zamanda da yaşamak zorunda kalabiliriz. Bölgedeki depremzedeler için kurulan geçici barınma yerleri yüksek yerlere yapılmalı ve burada da hava olaylarına karşı gereken önlemler alınmalı.

CNN Türk'te 7 yıldır görev yapmış bir gazeteci olarak bu felaket için duygularınız nedir?

Duygularımız elbette ki yoğun. Çok üzüldük, çok etkilendik. İnsanların çaresizliğini görmek bizi çok üzdü. Elimizden geldiğince bölgedeki sorunları dile getirip yardım etmeye çalıştık. Fakat hâlâ çok eksiklikler var. Oradaki insanları unutmamamız ve desteklerimizi asla eksik etmememiz lazım.

NOT: Fotoğraflar kameraman Halil Kahraman'dan temin edilmiştir.